João Moutinho – nadpłacić, przepłacić, wykupić?

19-03-2025

fot. Kamil Aleksandrowicz

Minionym latem dyrektor sportowy Jagiellonii miał trudne zadanie, bowiem musiał znaleźć następcę sprzedanego do portugalskiej SC Bragi Bartłomieja Wdowika. Misja ta była tym bardziej karkołomna, że Wdowik w sezonie mistrzowskim poczynił spory progres i był ważną postacią drużyny – dokładał trafienia z rzutów wolnych oraz karnych, cenne asysty, a także interwencje w defensywie.

W celu znalezienia zastępcy Łukasz Masłowski odezwał się do włoskiej Spezii, z którą w przeszłości już współpracował w kwestiach transferowych (wypożyczenie Aureliena Nguiamby). Dyrektorowi w oko wpadł Portugalczyk João Moutinho, który przez ostatnie pół roku popadł w niełaskę u swojego aktualnego pracodawcy. Różne media pisały, że lewy obrońca ma jeden z wyższych kontraktów w drużynie, a od momentu transferu z MLS głównie zawodzi. Ostatni mecz w barwach Spezii też nie wystawiał mu najlepszej laurki – w spotkaniu z Parmą pojawił się na ostatnie 6 minut i w doliczonym czasie gry zdobył bramkę samobójczą na wagę trzech punktów dla rywala. Od tego grudniowego spotkania już ani razu nie zagościł w kadrze meczowej spadkowicza z Serie A.

Transfer Portugalczyka wyglądał jak typowy ruch Łukasza Masłowskiego – zawodnik na zakręcie kariery, pokazujący w przeszłości jakiś potencjał, ale potrzebujący odbudowania i przede wszystkim regularnej gry. Mimo zdobycia mistrzostwa Polski Jagiellonia nie mogła sobie jeszcze pozwolić na płatne transfery, więc aby zmniejszyć ryzyko wpadki zdecydowała się na wypożyczenie z opcją wykupu.

Ruch ten  na początku budził jednak pewne wątpliwości. Moutinho trafił do drużyny po obozie przygotowawczym, zagrał tylko w jednej grze kontrolnej – przed własną publicznością z litewskim Žalgirisem Kowno, nie był więc zgrany z nowymi partnerami. Ważnym był też – o czym wspomniałem już wcześniej – że przychodził po dłuższym okresie bez gry, a wkrótce Jagiellonię miał czekać maraton meczów co trzy dni aż do końca sierpnia. Do tego dochodziły jeszcze negatywne głosy o jego postawie w poprzednim klubie. Wcześniej był jedynie chwalony za grę w MLS, która w obiegowej opinii raczej jest lepszym środowiskiem dla ofensywnych zawodników niżli defensorów. Nie pomagało mu też, że jego poprzednik postawił wysokie wymagania względem gracza występującego na tej pozycji – nie tylko bramki i asysty ze stałych fragmentów gry, ale także wysoka liczba odbiorów w skali ligi – 39 (8.miejsce w Ekstraklasie).

Portugalczyk nie zainaugurował sezonu występem w pierwszej „11” – trener Siemieniec zdecydował się na testowany w okresie przygotowawczym manewr z Aurelienem Nguiambą na pozycji lewego obrońcy. Moutinho wszedł na ostatnie 28 minut z Puszczą, żeby złapać rytm meczowy i traf chciał, że miał udział przy akcji bramkowej. Na następny mecz, czyli premierowe spotkanie Jagiellonii w eliminacjach do Ligi Mistrzów z litewskim FK Panevėžys został desygnowany do gry od pierwszej minuty i od tego czasu zaczął występować regularnie. W dwumeczu z Litwinami i potyczkach ligowych wyglądał poprawnie, ale było widać że potrzebuje jeszcze czasu, aby wejść na najwyższe obroty i wciąż drzemią w nim rezerwy.

„Pluszowy kryzys”

Wydawało się, że wszystko przebiega pomyślenie, Jagiellonia bez problemów pokonała pierwszego rywala w Europie, a w lidze wygrała trzy pierwsze spotkania. Później jednak dopadł ją gorszy okres albo jak to zwykł mawiać trener Adrian Siemieniec „pluszowy kryzys”. W sierpniu mistrzowie Polski zwyciężyli tylko w jednym meczu, a w aż sześciu ponieśli porażkę. W trzeciej rundzie eliminacji do Ligi Mistrzów trafili na norweskie Bodø/Glimt – rywala doświadczonego w rywalizacji europejskiej. W pierwszym meczu Norwegowie narzucili wysoką intensywności gry, choć w Białymstoku wygrali tylko jedną bramką – samobójczą Adriana Diegueza. W wyjazdowym rewanżu można było dopatrywać się jakichś szans, udało się nawet wyrównać stan rywalizacji w pierwszych minutach, ale później Bodo – jak dobrze pamiętamy – zgasiło jakiekolwiek nadzieje.

System kwalifikacji do Ligi Mistrzów działa jednak tak, że spada się do rozgrywek niższej kategorii. Takim oto trafem żółto-czerwoni w czwartej rundzie eliminacji do Ligi Europy zmierzyli się z renomowaną drużyną, jaką jest Ajax – mimo ostatnich gorszych poczynań. Domowy mecz rozpoczął się od wymarzonego scenariusza – tym razem Adrian Dieguez trafił do odpowiedniej bramki, ale goście szybko narzucili swoje warunki i rozwiali wszelkie nadzieje odpowiadając czterema bramkami – przed wyższym wynikiem zespół uratował obroniony rzut karny przez Sławomira Abramowicza. W rewanżu gospodarze dopełnili formalności i wygrali 3:0. W międzyczasie Mistrzowie Polski przeżywali też gorszy okres w lidze i odnieśli dwie porażki – u siebie z Cracovią (2:4) i na wyjeździe z GKSem Katowice (1:3), gdzie rozegrali najgorszy mecz w rundzie jesiennej. Ten okres wpłynął znacząco na późniejszą transformację gry Jagiellonii, która zmieniła się momentami w bardziej wyrachowaną drużynę, nauczoną cierpienia i bycia bardziej pragmatyczną ponad dążeniem za wszelką cenę po kolejne bramki.

Poszukiwanie zmiennika

W tej czarnej serii swoje palce maczał Joao Moutinho, który był współwinny przy niektórych straconych bramkach. Okazało się również, że w praktyce Portugalczyk nie miał zmiennika. Eksperyment z Aurelienem Nguiambą na tej pozycji skończył się niepowodzeniem, Jakub Lewicki dał fatalną zmianę w rewanżu z Litwinami, a dodatkowo nie był zbyt chętny do przedłużenia kończącego się kontraktu, więc trenerowi nie opłacało się budowanie zawodnika, który koniec końców wraz z ostatnim dniem okienka transferowego zamienił Jagiellonię na Piasta Gliwice. W związku z gorszą dyspozycją nowego nabytku żółto-czerwonych, klub zaczął czynić starania o… wypożyczenie Bartłomieja Wdowika – w jego nowym klubie doszło do zmiany szkoleniowca, który nie uwzględniał go w swoich planach. Zawodnik mimo początkowej chęci powrotu, zdecydował się na kontynuowanie swojej kariery w zagranicznym klubie – ostatecznie trafił do niemieckiego Hannoveru 96. Skład mistrzów Polski na tej pozycji w ostatnich dniach letniego okienka transferowego uzupełnił młodzieżowy reprezentant Polski – Cezary Polak. Wraz z początkiem września Jagiellonia miała dwóch zawodników na lewą obronę.

Przełom i ustabilizowanie pozycji

Ważnym spotkaniem dla Jagiellonii i Joao Moutinho był wygrany mecz z Widzewem (1:0), który przełamał czarną serię 6 porażek z rzędu, a lewy obrońca pokazał się z naprawdę dobrej strony w kwestiach defensywnych. Po nim nastąpiła przerwa na wrześniowe mecze reprezentacji, a po niej feralny mecz z Lechem Poznań przegrany 5:0, w którym Portugalczyk dawał się zbyt łatwo prowokować rywalom i ponosiły go nerwy. Jednak to był jego ostatni gorszy występ, a po tym spotkaniu nastąpił przełom. Mistrzowie Polski od rywalizacji z Lechią Gdańsk, w której udało im się odwrócić losy meczu z 1:2 na 3:2, rozpoczęli serię 17 spotkań bez porażki – przegrywając dopiero w grudniu z czeską Mladą Boleslavią. W tym czasie Moutinho ustabilizował swoją pozycję w drużynie, pokazując się z dobrej strony w defensywie, będąc skutecznym w wyprowadzeniu piłki i wychodzeniu spod pressingu, a także pomagając w budowaniu ataków. W porównaniu do swojego poprzednika notuje zdecydowanie mniej liczb w ofensywie, ale nie uniknął ich całkowicie – udało mu się zanotować chociażby cenną asystę przy golu wyrównującym w Kopenhadze.

Najlepszym przykładem pokazującym jak ważnym elementem stał się w układance trenera Siemieńca, jest fakt, że gdy zabrakło go w końcówce rundy jesiennej na jego pozycji zostało przetestowanych aż trzech zawodników – nominalnym stoper Dusan Stojinović, środkowy pomocnik Tomas Silva i Cezary Polak, który zaprezentował się chyba najlepiej spośród tego grona, ale głównie w aspekcie ofiarnych interwencji w defensywie. Drużyna utraciła na jakości, co w związku ze zmęczeniem związanym z ilością i intensywnością spotkań odbiło się na słabszych wynikach.

Po przepracowaniu zimowego okresu przygotowawczego i dojściu do pełni sprawności większości zawodników, Jagiellonia wraz z powracającym Moutinho wróciła do dobrej dyspozycji. Portugalczyk był ważną postacią w europejskich dwumeczach z serbskim TSC i belgijskim Cercle, co przyczyniło się do historycznego awansu żółto-czerwonych do 1/4 finału Ligi Konferencji i wyrównania najlepszego wyniku polskiej drużyny w europejskich pucharach w XXI wieku. Jedynym zarzutem względem lewego defensora może być to, że czasami daje się ponosić nerwom – warto tutaj przypomnieć chociażby żółtą kartkę w przegranym meczu w Mielcu, która wykluczyła go z rywalizacji z Motorem Lublin. Poza tym prezentuje równą, wysoką formę.

W ostatnim kluczowym spotkaniu w walce o mistrzostwo, w związku z problemami zdrowotnymi w drużynie, Portugalczyk przez większość drugiej połowy z Lechem wystąpił na prawej obronie, wywiązując się ze swojej roli perfekcyjnie – 100% wygranych pojedynków. Na konferencji pomeczowej trener Siemieniec powiedział, że ten wariant nie był nigdy testowany – nawet na treningach i docenił występ swojego zawodnika, a nie zwykł wcześniej wystawiać indywidualnych laurek.

Dylemat włodarzy

Im bliżej końca sezonu, tym Jagiellonia szybciej będzie musiał zdecydować się nad tematem przyszłości Moutinho – w umowie wypożyczenia zawarta jest klauzula wykupu. Jeśli zdecyduje się na taki ruch, zapewne będzie wiązało się to z rekordem transferowym klubu – dotychczasowy to 600 tysięcy euro za Ognjena Mudrinskiego. Według nieoficjalnych źródeł w umowie zapisana jest kwota oscylująca między 700 tysięcy a 1 milion euro.

Kolejną istotną kwestią może być wysoka pensja Portugalczyka, która według przecieków medialnych jest jedną z najwyższych we włoskim klubie. Mimo wysokich wpływów do klubu z tytułu dobrych występów w europejskich pucharach, wysokie apanaże mogą się okazać nie do udźwignięcia na dłuższą metę. W takim wypadku można zakładać, że jeśli Jagiellonia zdecyduje się na transfer definitywny, Joao Moutinho nie zagości na długo na Podlasiu i zostanie odsprzedany z zyskiem. Po występach w Lidze Konferencji nie powinien narzekać na zainteresowanie – już jesienią wpadł w oko kilku skautom goszczącym na Słonecznej.

Podsumowując więc, mimo tego, że Portugalczyk potrzebował trochę czasu, odpłacił się dobrą dyspozycją za zaufanie ze strony sztabu szkoleniowego i stał się pewnym punktem drużyny, godnie zastępując sprzedanego latem Bartłomieja Wdowika. Może nie dostarcza tylu liczb w ofensywie, za to wyróżnia się w aspektach defensywnych i technicznych, co jest kluczowe w kwestii wyjścia spod pressingu oraz budowaniu ataków. Walecznością, nieustępliwością i żywiołowymi reakcjami kupił sobie uznanie kibiców.

About The Author

Jakub

Fan polskiej piłeczki kopanej i wszelkich futbolowych statystyk.

See author's posts

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *